Ik was niet als enige voor het eerst; Simone Boerlage en Martina Falk maakten ook hun debuut. Al meteen merkte ik dat de “oude garde” de coördinatie op orde heeft en alles liep gesmeerd. De eerste smerige verhalen over de bananenpost werden om 07.35 gedeeld. De sfeer zat er meteen goed in. Bruine smurrie, vieze kleren, bananengeur en handen die grijpen in de berg bananen. Ik vond het meteen al gezellig.

Op de voorgrond, links Machteld en rechts Willemien

Met een microfoontje om van de KRO/NCRV gingen we van start. Er wordt een documentaire gemaakt over de marathon en aan mij werd gevraagd of ik een microfoontje wilde dragen. De opdracht van de televisie mensen was; gewoon gezellig kletsen met elkaar en dan vooral over bananen praten. Nooit geweten dat je zo veel over bananen kunt praten zonder dat het verveelt. Zij maakten er sfeerbeelden bij over de bergen bananen. En je hebt een item.

Tot de pauze hebben we ontspannen met elkaar de bananen gestapeld (banaantje/banaantje) om vervolgens te genieten van een welverdiende lange pauze. De bananen pellen moet op het laatste moment om ze zo lang mogelijk "vers en van kleur te houden”. Dat betekent ontspannen starten en volledig in de turbo eindigen. Maar met hulp van andere teams is het gelukt en lagen er bergen bananen klaar voor de lopers. Onze taak zat er verder op. De lopers pakken zelf de bananen. Ons rest dan alleen nog de lopers aanmoedigen en overhalen om een banaantje te nemen voor de broodnodige energie. We hadden er dit jaar genoeg; dus mocht er eentje extra gepakt worden. De laatste lopers konden op zoek tussen de bruine smurrie naar nog een mooi stukje banaan. Want smurrie werd het! Dank team bananen voor de leuke ochtend.