Rechtsachter Jacques Fierkens met zijn kenmerkende snor en zijn gezin. Links achter zoon Harry. Voor van links naar rechts Quinto, Angeline en echtgenote Truce. Onder Jacques (heelmaal rechts) als starter bij een AVA-wedstrijd in de winter van 1991.


Kettinggesprek Dichtbij.nl: 'Ik wilde in de bloemen'
13 februari 2013
In Aalsmeer is hij onder andere voorzitter van de atletiekvereniging en van Oceanus geweest en heeft hij deel genomen in de sportraad van Aalsmeer. Jarenlang heeft hij gevoetbald bij RKAV, maar Jacques is vooral bekend als oprichter van FICO, de zaalvoetbalclub. Voor dit gesprek treffen we hem op een bijzonder moment. Het is op het uur af precies een jaar geleden dat zijn vrouw Truus overleed. Haar foto staat voor hem op tafel, de trouwfoto's liggen als dierbare herinnering ernaast. Jacques mist haar nog elke dag,want zij stond hem met raad en daad terzijde bij zijn activiteiten voor het zaalvoetbal. Kees van 't Schip, met wie we vorige week spraken vraagt zich af hoe Jacques het voor elkaar krijgt zich nog zo in te zetten voor FICO terwijl zijn gezondheid zienderogen achteruit is gegaan.

Jacques Fierkens: ,,Ik heb de nodige apparatuur om me heen gekregen, zoals een computer en een viewer. Mijn gezichtsvermogen is slecht, maar op een ouderwetse elektrische typemachine, kon ik prima het secretariaatswerk doen. Nu gebeurt dat op de computer. Ik maak elke maand nog een clubblad. Alle wedstrijden die thuis gespeeld worden in de Bloemhof bezoek ik en daar maak ik verslag van. Mijn dochter is daarbij mijn rechterhand. Zij heeft zelf ook bij de club gevoetbald, samen met mijn vrouw en mijn andere twee dochters. Ze zaten met zijn vieren in één team."

En uzelf? 
,,Ik ben pas gaan voetballen toen ik hier in Aalsmeer kwam, toen was ik 22 jaar oud. Zaalvoetbal heb ik niet gedaan, wel altijd op het veld. In het begin waren FICO en RKAV met elkaar verbonden, maar na een jaar of tien zijn we ieder een eigen weg gegaan, want die twee clubs samen betekenden veel werk. Ik had FICO opgericht en dus zijn wij zelfstandig verder gegaan en is RKAV met zaalvoetballen gestopt."

Vertelt u eens iets over uw jeugd?
,,Mijn vader was van huis uit boer, we hadden thuis een gemengd bedrijf; koeien en fruit. Die fruitkwekerij is in de oorlog aangelegd, dat kon je toen met subsidie doen. Er moest iets gebeuren om de oorlog door te komen, want we waren met zes jongens. Ik was een van de jongsten en mijn oudere broers waren rond de twintig. Mijn oudste broer wilde helemaal geen boer worden, maar in de oorlog kon je niks worden. Toen na de oorlog alles vrijgegeven werd is hij naar de rijksomscholing gegaan en precisiebankwerker geworden. De derde broer is in het boerenbedrijf gekomen en de vierde heeft voor priester gestudeerd. Ik was de vijfde en wilde in de bloemen. In mijn jeugdjaren ben ik in Gelderland naar de tuinbouwschool geweest, maar dat was richting groente en fruit, richting bloemen bestond niet. Voor mijn vader was de boerderij alles en de rest kwam op de tweede plek. Ik heb heel veel hulp gehad van mijn oudste broer om verder te komen. Toen ik een jaar of zeventien was werd ik verliefd op een meisje, een toekomst met haar zag ik wel zitten, maar mijn ouders waren het er niet mee eens. Mijn vader was bijzonder streng en volgens hem was ze niet van onze stand; dat telde toen nog."

Het is niks geworden met dat meisje?
,,Nee, communicatie was in die tijd heel anders dan nu, je luisterde gewoon naar je ouders."

Hoe bent u in Aalsmeer terecht gekomen?
,,Toen ik op een avond mijn ouders ophaalde van een bruiloft bij kennissen, zei mijn vader: 'Hier is een meneer Hooijman en die zoekt nog een hulpje op zijn kwekerij in Aalsmeer.' Wat hij niet wist, was dat ik al correspondeerde met Truus, de dochter van die meneer Hooijman. Ze was bevriend met een nichtje van mij en ik had haar ontmoet op de kermis in de omgeving, waar wij kwamen om te dansen. Ze was toen zeventien. Ik vond haar lief en we zijn elkaar gaan schrijven zonder dat ze daar thuis iets van wisten. Toen mijnheer Hooijman vroeg of ik zin had om op de kwekerij te komen werken, sprong ik een gat in de lucht en zei ik wel tien keer ja. De week daarop ben ik met mijn vader en broer naar Aalsmeer gegaan om erover te praten. Nou je begrijpt dat ik daar geen moeite mee had, maar mijn vader was hoogst verbaasd over mijn enthousiasme. Op 1 maart 1957 ben ik bij Hooijman gaan werken en vaste verkering gekregen met Truus, mijn vrouw."

En heeft u het bedrijf overgenomen?
,,In 1962 ben ik voor mijzelf begonnen. Mijn schoonvader had aanvankelijk het plan om een firma op te richten van vier partijen, zoon en schoonzoons. Hij had een stuk grond aan de Legmeerdijk en daar wilde hij een centraal verwerkingsbedrijf voor bloemen beginnen met een centrale stokerij voor vier kwekerijen. Voor die tijd een zeer vooruitstrevend plan. Maar hij overleed vrij onverwacht en daardoor veranderde er heel veel. Ik zag als vierde partij de samenwerking met mijn zwagers niet zitten en ben zelfstandig begonnen op de oude kwekerij in Rijsenhout. Later heb ik een stuk land op de Hornweg gekocht en in 1975 een nieuwe rozenkwekerij geopend. Daar hebben we tot 1985 gezeten."

En hoe ziet u de toekomst? Gaat het nog lukken om door te gaan met uw activiteiten bij het zaalvoetbal? 
,,Ik denk het wel; met behulp van iedereen."
------

Voor de Nieuwe Meerbode van 2 januari 2014 schreef Albert Vuil onderstaande In Memoriam: